Δεν θέλω να σ'αλλάξω, θέλω να σε γνωρίσω ξανά

Όλο και περισσότερα ζευγάρια οδηγούνται σήμερα στο γραφείο κάποιου ειδικού με την ελπίδα να 'σώσουν' τη σχέση τους. Στην πραγματικότητα όμως, η κρυφή τους ελπίδα είναι να τους καταλάβει ο σύντροφός τους, να αποδειχτεί πως έχουν δίκιο και να βρουν ένα δυνατό σύμμαχο, στη συγκεκριμένη περίπτωση το θεραπευτή ο οποίος θα παίρνει το μέρος τους και θα τους υποστηρίζει. Και κάπου ανάμεσα σ’ αυτή την κρυφή ελπίδα του ατόμου, χάνεται η ευκαιρία της πραγματικής επικοινωνίας του ζευγαριού. Η ευκαιρία να έρθουν δίπλα ο ένας στον άλλον και όχι απέναντι.

Τα ζευγάρια που βρίσκονται σε θεραπεία, συνήθως κουβαλούν μέσα τους έντονα συναισθήματα θυμού και απογοήτευσης. Είναι συναισθήματα, τα οποία συνηθίζουν να τα εκφράζουν ο ένας στον άλλον με έναν 'άτσαλο' τρόπο, συναισθήματα που οδηγούν σε έντονες συγκρούσεις ή στην χειρότερη των περιπτώσεων δεν εκφράζονται ποτέ. Και όταν τα αρνητικά συναισθήματα δεν εκφράζονται, συσσωρεύονται με αποτέλεσμα να μας απομακρύνουν από την έκφραση οποιασδήποτε ανάγκης και επιθυμίας μας.

Η αλήθεια είναι πως πέρα από τα αρνητικά μας συναισθήματα, η ανάγκη μας να αλλάξουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας είναι πολύ μεγάλη. Είναι αυτή η σιωπηλή ανάγκη να φτιάξουμε το καλούπι του συντρόφου μας στα δικά μας μέτρα. Και όταν το φτιάξουμε θα είμαστε σίγουροι πως αυτό θα απαντάει θετικά στις δικές μας προσδοκίες, ανάγκες και επιθυμίες.

Η αδυναμία να δεχτούμε την διαφορετικότητα του ατόμου που έχουμε επιλέξει για σύντροφό μας, οδηγεί σε βιαστικά συμπεράσματα, συγκρούσεις, απορρίψεις και συχνά στο χωρισμό. Θεωρούμε πως είναι δύσκολο ως και ακατόρθωτο να αλλάξουμε το σύντροφο μας, ενώ το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να τον γνωρίσουμε ξανά από την αρχή, έτσι όπως πραγματικά είναι. Είναι επιτακτική ανάγκη να συστηθούμε ξανά ο ένας στον άλλον. Ο σύντροφός μας δεν είναι αυτός που γνωρίσαμε στην αρχή κοιτώντας τον με τα μάτια της εξιδανίκευσης. Ο σύντροφός μας αλλάζει και εξελίσσεται στην πορεία των χρόνων και της σχέσης μας. Το ίδιο και εμείς. Κανείς δεν οφείλει, λοιπόν, να γνωρίζει τις όποιες αλλαγές μας αν δεν τις γνωστοποιήσουμε.

Τα δικά μας τυφλά σκοτεινά σημεία είναι αυτά που πρέπει να φωτίσουμε, έτσι ώστε να μπορέσει να τα δει και ο σύντροφός μας. Άρα σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα λέγαμε πως η δική μας αλλαγή είναι προτεραιότητα. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε και ελπίζουμε πως αν αλλάξει ο σύντροφός μας θα αισθανθούμε καλύτερα. Τι θα γίνει, όμως αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε πρώτοι εμείς;

"Και αν ξανασυστηθούμε και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω;", ρώτησε μία θεραπευόμενη μου κάποτε. Ίσως το πιο ειλικρινές κομμάτι που μπορούμε να προσφέρουμε σε μία ερωτική σχέση είναι η απόφαση πως δεν ταιριάζουμε πως δεν είμαστε συμβατοί. Πως τελικά ούτε η αλλαγή του καθενός θα σώσει την επικοινωνία μας. Υγιής επικοινωνία δεν σημαίνει προσπαθώ να ταιριάξω, προσπαθώ να βρω κάτι κοινό. Υγιής επικοινωνία σημαίνει ακούω, εκφράζω και εντέλει διαπραγματεύομαι. Διαπραγματεύομαι μέχρι εκεί που δεν χάνω κομμάτια από την προσωπικότητά μου, τα οποία είναι σημαντικά. Μέχρι εκεί που δεν χάνω τον εαυτό μου. Δεν μιλάμε, λοιπόν για απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις δικές σου και στις δικές μου ανάγκες, αλλά για μία εξισορρόπηση.

Τέλος, μη ξεχνάμε πως τα διαφορετικά χρώματα είναι αυτά που φτιάχνουν έναν όμορφο πίνακα. Οι διαφορές είναι αυτές που μας εμπλουτίζουν με νέες γνώσεις, συναισθήματα και εμπειρίες. Όταν αποδεχθούμε και κατανοήσουμε την διαφορετικότητα του συντρόφου μας, όταν τον γνωρίσουμε όχι μία, αλλά πολλές φορές από την αρχή, τότε θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε και τον λόγο που επιλέξαμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Άλλωστε δεν είναι οι κοινές ανάγκες, τα κοινά ενδιαφέροντα, οι κοινές εμπειρίες που δένουν μία σχέση. Οι κοινές αξίες είναι ο θεμέλιος λίθος και ίσως αυτές θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτες για τον καθένα.

Photo via RelateInstitute