Οι συνοδοιπόροι της ζωής μας

Είναι εκείνη η ηλικία γύρω στα 25, που έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι γεμάτη απώλειες. Ίσως, βέβαια το πρώτο κύμα απωλειών να είχε έρθει και πιο μπροστά απλά εμείς αρνούμασταν πεισματικά να το αποδεχτούμε. Φίλοι εξαφανίζονται, έρωτες που πλέον δεν έχουμε ούτε ένα γεια, άνθρωποι που βοηθήσαμε και τώρα πια ούτε μας θυμούνται, αυτοί που μας βοήθησαν, αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο να δούμε αν είναι καλά. Αλλά είναι και εκείνο το κύμα των πραγματικών απωλειών που φέρνει ο θάνατος και ξέρεις πως δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, παρολαυτά εσύ πρέπει να συνεχίσεις την διαδρομή σου.

Η αποδοχή της έννοιας της απώλειας μας φέρνει πιο κοντά με τους φόβους μας, αλλά και με την διαχείριση αυτών. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, μας ωριμάζει. Κατανοούμε πως η ζωή είναι μία διαδρομή που δεν την διασχίζουμε μόνοι μας, αλλά έχουμε συνοδοιπόρους. Με άλλους ανθρώπους διασταυρωνόμαστε και χανόμαστε ξαφνικά, με άλλους διασχίζουμε παρέα μικρότερες αποστάσεις και με άλλους μεγαλύτερες. Συνήθως αποχαιρετιζόμαστε μόλις ο ένας από τους δυο ή και οι δύο ανακαλύψουμε τον προορισμό μας. Είναι φορές που εθελοτυφλούμε και πιστεύουμε πως κάποιοι θα βρίσκονται δίπλα μας για πάντα, ακόμα και αν γνωρίζουμε πως ο προορισμός μας δεν είναι ο ίδιος. Προσπαθούμε να ταιριάξουμε για να αποφύγουμε ίσως την μοναχική διαδρομή. Άλλους πάλι τους χάνουμε κατά λάθος στην πορεία, άλλους τους διώχνουμε γιατί μας κάνουν πιο δύσβατο τον δρόμο.

Όλοι οι παραπάνω αποτελούν τους συνοδοιπόρους μας, όμως δεν μπορούμε με τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε στη ζωή μας να συντονίσουμε τον βηματισμό μας. Με άλλους κάνουμε ένα βήμα πίσω γιατί τους νιώθουμε σημαντικούς, με άλλους επιβραδύνουμε όταν μας χρειάζονται ως στήριγμα και σε κάποιους άλλους επιταχύνουμε για να τρέξουμε μακριά από την τοξικότητα που νιώθουμε πως μας προκαλούν. Κάποιοι μας κρατάνε πίσω από τα όνειρα και τους στόχους μας ή ποιος ξέρεις ίσως να επιλέγουμε να μένουμε και πίσω για να έχουμε μετά λόγο να επιρρίψουμε ευθύνες. Πάντα όμως ένας είναι αυτός που θα φύγει πρώτος.Το σύνηθες είναι ο άλλος που μένει πίσω να πενθεί, να χάνεται, να αλλάζει προορισμό, να πάψει πλέον να βαδίζει. Και αυτό το ονομάζει πένθος. Αξίζει όμως πενθώντας να χάνουμε το δικό μας στόχο, να κάνουμε παύση της δική μας ζωής;

Όχι, δεν πρέπει να πενθούμε για τους συνοδοιπόρους που αποχαιρετάμε. Πρέπει να χαιρόμαστε για όσα μας χάρισαν στη κοινή μας διαδρομή, για όλα εκείνα που προλάβαμε να ανταλλάξουμε, αλλά και για όλα εκείνα που τους κρύψαμε γιατί ήταν οι προσωπικοί μας θησαυροί.

Τρόποι να αποχαιρετήσουμε τους συνοδοιπόρους μας

• Ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας. Αναγνωρίζουμε τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα που βιώσαμε και προσπαθούμε να τα εξωτερικεύσουμε. Εκφράζουμε τον θυμό μας με ένα γράμμα θυμού, αλλά και την αγάπη μας με μία λίστα όσων θετικών μας προσφέραν.
• Αναλογιζόμαστε τι είδους συνοδοιπόροι υπήρξαμε εμείς για τους άλλους. Ανακαλύπτουμε τα δυνατά μας κομμάτια και αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας ακόμα και αν επιλέγουμε πως δεν θα τις αλλάξουμε.
• Διερευνούμε τους φόβους μας και βρίσκουμε την πηγή τους. Τι μας κάνει να θέλουμε να έχουμε πάντα κάποιον δίπλα μας; Γιατί στεναχωριόμαστε όταν φεύγει; Είναι φόβος μοναξιάς ή φόβος απόρριψης; Και αν ναι, από που προέρχεται και πως έχει συντηρηθεί μέσα μας;
• Ενδυναμώνουμε τον εαυτό μας. Ανακαλύπτουμε πόσο αξίζουμε και τι δυνάμεις έχουμε, κάνοντας μας ισχυρότερους για τη συνέχεια της διαδρομής. Φροντίζουμε τον εαυτό μας τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αυτό θα κάνει και τους μελλοντικούς συνοδοιπόρους μας να μείνουν για πιο πολύ καιρό μαζί μας. Όταν φροντίζεις τον εαυτό σου, έχεις δύναμη να φροντίσεις και να αγαπήσεις και τους γύρω σου.
• Σημειώνουμε την πρόοδό μας, τις αλλαγές μας και θυμόμαστε πως έχουμε κάθε φορά το δικαίωμα να επιλέξουμε μία άλλη διαδρομή ή έναν άλλο στόχο. Αυτό σημαίνει εξέλιξη.