Ένα γράμμα στον μικρό μου εαυτό

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας συνεργάτης και πολύ καλός φίλος μου είπε: «όσο και να προχωράς, όσους τρόπους και να βρεις για να αφήσεις το παρελθόν πίσω και να καλωσορίσεις τον νέο σου εαυτό, αν δεν αγκαλιάσεις την μικρή Χαρά που κρύβεται μέσα σου, ποτέ δε θα μπορέσεις να εξελιχθείς ουσιαστικά».

Γύρισα σπίτι μου λοιπόν, την έφερα στο νου, αναβίωσα ξανά και ξανά στιγμές που είχε ζήσει, προσπάθησα να της στείλω νοητικά μηνύματα, στεκόμουν με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να την βρω κάπου, σε κάποιο ξεχασμένο από το χρόνο σημάδι, σε κάποιο υποτυπώδες παιδικό χαμόγελο, σε κάποια συνωμοτική ματιά τέλος πάντων αλλά το μόνο που κατάφερα είναι να νιώσω κάπως περίεργα. Το να προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά. Και τότε μου ήρθε η ιδέα. Αυτό που έκανε πάντα καλά η Χαρά, η μικρή Χαρά, η μεγάλη Χαρά είναι να εκφράζεται μέσω της γραφής. Είτε ένιωθε θυμό, πόνο είτε ευτυχία και ηρεμία το αποτύπωνε καλύτερα σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Έτσι και έγινε. Είχα τόσα να πω σε αυτό το μικρό κορίτσι που το πιο εύκολο θα ήταν να της στείλω ένα γράμμα. Αφόπλισα τον εαυτό μου με όλο το κουράγιο, πήρα βαθιά ανάσα και ήμουν έτοιμη πια να καταδυθώ στις αναμνήσεις μου και να απλώσω το χέρι στο μικρό μου Εγώ.

Χαρούλα μου,

Είμαι η Χαρά. Αυτή που έπρεπε να σου έχει μιλήσει εδώ και χρόνια. Είμαι η Χαρούλα που μεγάλωσε, το ήθελες τόσο πολύ κάποτε. Μη ρωτάς γιατί άργησα, όχι μη με ρωτάς που ήμουν. Σημασία έχει ότι τώρα ήρθα και δε σκοπεύω να πάω πουθενά χωρίς εσένα πια.

Θυμάσαι τα βράδια που φοβόσουν το σκοτάδι; Εκείνον το χαρταετό που ποτέ δε μπόρεσες να κρατήσεις ψηλά στον αέρα πάνω από δύο λεπτά… Οι αγκαλιές που αναζητούσες τόσο απαιτητικά αλλά έπαιρνες τόσο φειδωλά, έτσι για να γίνεις σκληρή και δυνατή κοπέλα… =Θυμάσαι τη μέρα που χάθηκες μέσα στο πλήθος, ένιωσες για πρώτη φορά τόσο μόνη σε αυτό τον κόσμο. Και ύστερα θυμάσαι τα άπειρα «γιατί» σου, ήθελες να μάθεις τα πάντα από τον κάθε άνθρωπο που ερχόταν δίπλα σου. Ακόμα γελάω όταν φέρνω μπροστά μου την εικόνα σου να κοιτάει με απορία έναν έγχρωμο άνθρωπο, νόμισες ότι πασαλείφτηκε με σοκολάτα στο σχολείο. Αλλά δε σε ένοιαξε λεπτό, θέλησες να τον κάνεις και αυτόν φίλο σου. Ήσουν εκεί σε μια παιδική ηλικία βαμμένη με χιλιάδες χρώματα. Πέρασες πολλά και προς στιγμήν κινδύνεψες τόσο να ξεφύγεις από το μονοπάτι σου ,από την αναζήτηση της αλήθειας σου. Διψούσες να μεγαλώσεις για να μάθεις, για να δράσεις, να περπατήσεις τον κόσμο, να βραχείς σε κάθε είδους θάλασσα, να γίνεις γνώστης όλων των γλωσσών για να μπορείς να δεις όλους τους πολιτισμούς, να βοηθήσεις ανθρώπους, να γευτείς τον έρωτα, την φιλία, την προδοσία. Διψούσες τόσο που άφησες ακάλυπτη την καρδούλα σου τόσες φορές. Ρίσκαρες χωρίς να έχεις τα εφόδια, δόθηκες παράφορα με κίνδυνο να χάσεις εσένα, άφησες τον εγωισμό να σκεπάσει τα αληθινά σου συναισθήματα και απομάκρυνες ανθρώπους που το μόνο που θέλησαν είναι να σε αγαπήσουν. Δεν ήξερες καημενούλα μου.

Με συγχωρείς που δεν ήμουν εκεί να σε καθοδηγήσω, με συγχωρείς που σε άφηνα να βουτάς σε κάθε εμπειρία με τον ενθουσιασμό που έχει ένα παιδί όταν του δίνουν παγωτό σοκολάτα. Δε μπόρεσα να σε αγκαλιάσω όταν ένιωσες προδομένη, τα μοναχικά σου βράδια δε στιγματίστηκαν ποτέ από την παρουσία μου. Μέχρι τώρα δεν ένιωσες την ζεστασιά της αγκαλιάς μου. Πολλές φορές σε έκρινα, σε περιγέλασα, σε καταδίκασα αποκαλώντας σε ‘μικρή, ανίδεη, ενθουσιώδης και βλακωδώς αφελή νέα’. Δεν ήξερα όμως ότι μιλώντας έτσι για σένα, έβαζα ταμπέλα στον ίδιο μου τον εαυτό, στην δική μου μοναδική ιστορία. Συνεπώς άφησα και άλλους ανθρώπους να σε κατηγορήσουν, να σε στοχοποιήσουν και να σε κατακρίνουν και εγώ ξέρεις τι έκανα; Έσκυβα το κεφάλι, νιώθοντας ενοχές. Τύψεις γι αυτό που ήσουν, τύψεις γι αυτό που ήμουν. Οι Ερινύες που δημιουργούσαν οι ταμπέλες που σου τοποθέτησα με κρατούσαν δέσμια των λαθών μου. Δε μπορούσα να προχωρήσω και μια ζωή ανακύκλωνα τα ίδια λάθη. Οι ανάγκες σου για αγάπη για ασφάλεια και σταθερότητα μετατράπηκαν σε δικές μου ανάγκες και προσπαθώντας να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες με τον τρόπο που προσπαθούσες και εσύ κάποτε… ξέχασα… ξέχασα πως εσύ ήσουν μόνο ένα παιδί. Εγώ μεγάλωσα… Πως μπορώ να διεκδικώ όσα θέλω με παιδιάστικό τρόπο; Πως μπορώ να ζητώ από τους άλλους να καλύψουν τις δικές μου ανάγκες, όταν ΕΓΩ ήμουν ανίκανη να καλύψω τις δικές ‘μας’ ;

Ήρθα σήμερα να σου υποσχεθώ πως τώρα ξέρω ποια είσαι. Χρειάστηκε να πάρω πολλά μαθήματα, να αναγνωρίσω και να αποδεχτώ τα λάθη μου για να μπορέσω να θαυμάσω την δική σου φύση. Τώρα είμαι εδώ για να μη σε αφήσω ποτέ ξανά μόνη. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα, για όλα όσα έχεις κάνει για να με φέρεις εδώ που είμαι σήμερα. Αν δεν υπήρχες εσύ, η ξεροκεφαλιά σου, το πείσμα σου, η δίψα σου για ζωή, η λαχτάρα σου για αγάπη, το πάθος σου για συναισθήματα, η μάχη σου ενάντια στην μοναχική μου φύση… τώρα θα ήμουν ένα τόσο διαφορετικό άτομο. Ήρθα να σε ευχαριστήσω για όλα όσα μου χάρισες μέχρι τώρα και να σου εγγυηθώ πως από δω και πέρα δε θα χρειαστεί να προσπαθήσεις για τίποτα εσύ. Αναλαμβάνει η Χαρά και θέλω να την εμπιστευτείς, χρειάζομαι την πίστη σου. Έχεις ανάγκη αγάπη, ασφάλεια, χαμόγελα; Μη τη ζητιανεύεις από κανέναν γύρω μας, η αγκαλιά μου είναι εδώ να σου τα δώσει όλα απλόχερα. Ψάχναμε τόσο καιρό το άλλο μας μισό ενώ δεν είχαμε καταλάβει ότι είμαστε ήδη ένα ολόκληρο! Τώρα είμαστε… Ανέβα στις πλάτες μου, κράτα με γερά, χαμογέλα… Και ο δρόμος μας από δω και πέρα θα πηγαίνει μόνο μπροστά… Είναι μονόδρομος!

Σε αγαπάω βαθιά, μας αγαπάω ολοκληρωτικά.

ΧΑΡΑ

Ένα γράμμα το οποίο δε στάλθηκε ποτέ κανονικά, ένα γράμμα προορισμένο για τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι ένας υπέροχος τρόπος να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου. Μην αφήσεις κανέναν να σε κατακρίνει για τον τρόπο που έζησες μέχρι τώρα, για όλα όσα έκανες. Κανένας δεν έχει περπατήσει στο δρόμο της ζωής με τα παπούτσια σου. Μην νιώθεις άσχημα για το χθες, γιατί μπορείς να αλλάξεις το σήμερα. Πάρε τα μαθήματα που σου χάρισε απλόχερα ο μικρός σου εαυτός και χρησιμοποίησε τα για να φτιάξεις έναν μοναδικό, αυθεντικό, δικό σου κόσμο μόνο για εσάς! Γκρέμισε τις ενοχές οι οποίες λειτουργούν μόνο έως εμπόδια στο σήμερα και ονειρέψου πια απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ταμπέλα έδωσες στον εαυτό σου κάποτε. Γράψε και εσύ ένα τέτοιο γράμμα και όρισε τη μέρα που θα το γράψεις έως τη μέρα που θα αποδεχτείς το νέο σου ολοκληρωμένο ΕΓΩ και θα κάνεις μια ολόφρεσκια, νέα αρχή.

Εις το επανιδείν «εν δυνάμει ολόκληρα» μου.